Demandi perdon per aver viscut al dessús de las mias possibilitats

Demandi perdon per aver viscut al dessús de las mias possibilitats, gaiament, a la leugiera, sens m'arrestar a me pensar una estona que lo mieu temerari compòrtament contribuiriá a l'ecatombe economica e social d'aqueste païs.

Demandi perdon per aver estudiat un grade universitari, per aver gausat al mens que, en el futur, poiriái aver agut un trabalh melhor que lo de mon paire, mainatge de l'aprèp-guèrra e mecanician sens vocacion a Renault. Demandi perdon per aver degalhat cents d'euros en d'inscripcions, libres, estilos e fuelhs. E per aver estralhat los cinc euros que me donava ma maire per l'entrepan, que deuriá aver estat sempre de mortadèla e jamai, jamai (Dieu, quina vergonha) de cambajon.

Demandi perdon per aver pretendut trabalhar en quacòm vagament en relacion amb los meus estudis o, al mens, al minim qualificat per que cinc ans sur la base d'entrepans de formatge e de cambajon (sarri de noveu lo cilici) aguèsse valgut lo còp. Quant de possibilitats de viure d'acòrdi amb las mias possibilitats desprofechèri! Tele-operator! Enquestaire! Distribuidor de publicitat d'acadèmias d'anglés! Metre cartas dins envelopas! Aguèri, Dieu, mon pròpri avenir dins mas mans e o mespresèri d'un encantament justificable de fiertat, en me pensant qu'aquestas nòblas activitats èran trabalhs temporaris! Demandi perdon (piqui ara de genolhons, en agachant la paret) per creire que meritava quaucòm de melhor.

Demandi perdon per aver cobèrt lo mieu còs amb abilhatge. Perdonatz-me, se vos plai, per cada euro intervertit en H&M. Perqué portèri pas pònchos? Un pòncho es elegant, digne e tot compatible amb las mias possibilitats. Agafas un lençòl, li fas un forat per la tèsta e es tot. Poriái aver tench d'una color lo dels dimenges, mai la racalha cal se permetre de temps en temps la farotariá. Mas… camisons? Texans? Blodons? E (oh, Dieu, compatís-me) un mantèl tots dos ivèrns? Mas qui creguèri qu'èra? Un marqués? Un fotbolaire? Un comentaire d'un magazin social? Enfonzi ara lo còtre dins mon avantbraç e contempli lo rajar del sang, perque tot sofriment es pauc per redemir tala bassessa.

Demandi perdon, demandi perdon e demandi perdon. E acceptarai tot castigament que vòlgan, d'aquestes jorns de justícia implacable, m'administrar los mercats. Demandi perdon per aver agut un ordenador de gamma mojen, per aver demandat aquel veirat d'importacion al maridatge de mon conhat, per aver convidat a sopar en VIP la dròlla que m'agradava (mai cal meritar lo 2x1 de las Nuèches Fòlas) e per aver demandat un prèst per estudiar un master, per aver comprat aquel matalàs viscoelastic e pas lo de ressòrts de fèrre, qu'es lo qu'aperten als de la mia mena; demandi perdon per aver viscut, de temps en temps, moderadament inchalhent, per pas aver pensat, sens patz, del jorn a la nuèch, a l'avenir; per aver legit de poësia, e pas de libres d'economia; per aver aimat, rigut; e per aver endurat la terrible malautiá de l'illusion.

E es que, ara que m'o pensi, ara que regardi las informacions e legissi las darrièras analisis de la recession e las consequéncias que los degalhaires coma ieu anam, amb tota justícia, endurar, me maini qu'ai pas viscut al dessús de las mias possibilitats, mas a l'atmosfèra, a l'estratosfera, al fotut saut a l'iperespaci de las mias possibilitats…

N'aviá pas cap!