viernes, 30 de mayo de 2014

Demandi perdon per aver viscut al dessús de las mias possibilitats

Demandi perdon per aver viscut al dessús de las mias possibilitats, gaiament, a la leugiera, sens m'arrestar a me pensar una estona que lo mieu temerari compòrtament contribuiriá a l'ecatombe economica e social d'aqueste païs.

Demandi perdon per aver estudiat un grade universitari, per aver gausat al mens que, en el futur, poiriái aver agut un trabalh melhor que lo de mon paire, mainatge de l'aprèp-guèrra e mecanician sens vocacion a Renault. Demandi perdon per aver degalhat cents d'euros en d'inscripcions, libres, estilos e fuelhs. E per aver estralhat los cinc euros que me donava ma maire per l'entrepan, que deuriá aver estat sempre de mortadèla e jamai, jamai (Dieu, quina vergonha) de cambajon.

Demandi perdon per aver pretendut trabalhar en quacòm vagament en relacion amb los meus estudis o, al mens, al minim qualificat per que cinc ans sur la base d'entrepans de formatge e de cambajon (sarri de noveu lo cilici) aguèsse valgut lo còp. Quant de possibilitats de viure d'acòrdi amb las mias possibilitats desprofechèri! Tele-operator! Enquestaire! Distribuidor de publicitat d'acadèmias d'anglés! Metre cartas dins envelopas! Aguèri, Dieu, mon pròpri avenir dins mas mans e o mespresèri d'un encantament justificable de fiertat, en me pensant qu'aquestas nòblas activitats èran trabalhs temporaris! Demandi perdon (piqui ara de genolhons, en agachant la paret) per creire que meritava quaucòm de melhor.

Demandi perdon per aver cobèrt lo mieu còs amb abilhatge. Perdonatz-me, se vos plai, per cada euro intervertit en H&M. Perqué portèri pas pònchos? Un pòncho es elegant, digne e tot compatible amb las mias possibilitats. Agafas un lençòl, li fas un forat per la tèsta e es tot. Poriái aver tench d'una color lo dels dimenges, mai la racalha cal se permetre de temps en temps la farotariá. Mas… camisons? Texans? Blodons? E (oh, Dieu, compatís-me) un mantèl tots dos ivèrns? Mas qui creguèri qu'èra? Un marqués? Un fotbolaire? Un comentaire d'un magazin social? Enfonzi ara lo còtre dins mon avantbraç e contempli lo rajar del sang, perque tot sofriment es pauc per redemir tala bassessa.

Demandi perdon, demandi perdon e demandi perdon. E acceptarai tot castigament que vòlgan, d'aquestes jorns de justícia implacable, m'administrar los mercats. Demandi perdon per aver agut un ordenador de gamma mojen, per aver demandat aquel veirat d'importacion al maridatge de mon conhat, per aver convidat a sopar en VIP la dròlla que m'agradava (mai cal meritar lo 2x1 de las Nuèches Fòlas) e per aver demandat un prèst per estudiar un master, per aver comprat aquel matalàs viscoelastic e pas lo de ressòrts de fèrre, qu'es lo qu'aperten als de la mia mena; demandi perdon per aver viscut, de temps en temps, moderadament inchalhent, per pas aver pensat, sens patz, del jorn a la nuèch, a l'avenir; per aver legit de poësia, e pas de libres d'economia; per aver aimat, rigut; e per aver endurat la terrible malautiá de l'illusion.

E es que, ara que m'o pensi, ara que regardi las informacions e legissi las darrièras analisis de la recession e las consequéncias que los degalhaires coma ieu anam, amb tota justícia, endurar, me maini qu'ai pas viscut al dessús de las mias possibilitats, mas a l'atmosfèra, a l'estratosfera, al fotut saut a l'iperespaci de las mias possibilitats…

N'aviá pas cap!

lunes, 26 de mayo de 2014

Pido perdón por vivir porcima de les mios posibilidaes

Pido perdón por vivir porcima de les mios posibilidaes, allegremente, a la llixera, ensin detenerme a pensar por un momentu que'l mio temerariu comportamientu contribuyiría, años más tarde, a la hecatombe económica y social d'esti país.

Pido perdón por estudiar una carrera, por atreveme siquiera a fantasiar con que, nel futuru, podría tener un trabayu meyor que'l del mio padre, neñu de la Posguerra y téunicu sin vocación na yá acabada Pegaso. Pido perdón por esbardiar cientos d'euros en matrícules, llibros, bolígrafos y folios. Y por malgastar los cinco euros que me daba la mio madre pal bocadillu, que debería ser siempre de mortadela y nunca, nunca (Dios, qué vergüenza) de xamón.

Pido perdón por pretender trabayar en daqué vagamente rellacionao colos mios estudios o, lo menos, mínimamente cualificao pa que cinco años a base de bocadillos de mortadela y dalgunu de xamón con quesu (apierto de nueves al ciliciu) merecieren la pena. ¡Cuántes posibilidaes de vivir de forma acorde colas mios posibilidaes desaproveché! ¡Teleoperador! ¡Encuestador! ¡Repartidor de publicidá d'academies d'inglés! ¡Meter cartes en sobres! ¡Tuvi, Cielu Santu, el mio propiu porvenir nas mios manes y despreciélu nun arrebatu xustificable d'arguyu, pensando qu'estes nobles actividaes yeren trabayos temporales! Pido perdón (teclio agora de rodíes, mirando pa la parede) por creyer que merecía daqué meyor.

Pido perdón por cubrir el mio cuerpu con ropa. Perdonáime, ruégovoslo, por cada euru invertíu n'H&M. ¿Por qué nun vistí ponchos? Un ponchu ye elegante, digno y del too compatible colas mios posibilidaes. Cueyes una sábana, faes-y un furacu pa la cabeza y yá ta. Podría tiñir de dalgún color el de los domingos, qu'hasta la canaya ha de permitise de vez en cuando la coquetería. Pero… ¿camisetes?  ¿Pantalones vaqueros? ¿Cazadores? ¿Y (oh, Dios, apiádate de min) un abrigu cada dos iviernos? ¿Pero quién creyí que yera? ¿Un marqués? ¿Un futbolista? ¿Un comentarista de la crónica social? Fundo agora'l catéter nel mio antebrazu y contemplo'l correr del sangre, porque cualquier sufrimientu ye poco pa remir tanta baxez.

Pido perdón, pido perdón y pido perdón. Y aceptaré cualquier castigu que quieran, nestos díes de xusticia implacable, solmename los mercaos. Pido perdón por tener un ordenador de gama media, por pidir aquella copa d'importación na boda del mio cuñáu, por convidar a cenar en VIP a la chica que me gustaba (hasta'l 2x1 de les Nueches Lloques hai que merecelo) y por pidir un préstamu pa estudiar un master, por comprar aquel colchón viscoelástico y nun el de muelles de fierro, que ye'l que correspuende a los de la mio castra; pido perdón por vivir, de vez en cuando, moderadamente despreocupáu, por nun pensar, ensin descansu, del día a la nueche, nel porvenir; por lleer poesía, y nun llibros d'economía; por amar, rir; y por padecer la terrible enfermedá de la ilusión.

Y ye que, agora que lo pienso, agora que veo los noticieros y lleo los últimos análisis de la recesión y les consecuencies que los esbaldidores como yo vamos, con toa xusticia, padecer, doime cuenta de que nun viví porcima de les mios posibilidaes, sinón na atmósfera, na estratosfera, nel putu saltu al hiperespaciu de les mios posibilidaes…

¡Nun tenía nenguna!

domingo, 25 de mayo de 2014

Pido perdón por vivir por encima das miñas posibilidades

Pido perdón por vivir por encima das miñas posibilidades, alegremente, a treo, sen determe a pensar por un momento que o meu temerario comportamento contribuiría, anos máis tarde, á hecatombe económica e social deste país.

Pido perdón por estudar unha carreira, por atreverme sequera a fantasear con que, no futuro, podería ter un traballo mellor que o do meu pai, meniño da Posguerra e mecánico sen vocación na xa fenecida Pegaso. Pido perdón por desbaldir centos de euros en matrículas, libros, bolígrafos e folios. E por malgasta-los cinco euros que me daba a miña nai para o bocadillo, que debería ser sempre de mortadela e nunca, nunca (Deus, que vergonza) de xamón.

Pido perdón por pretender traballar en algo vagamente relacionado cos meus estudos ou, ao menos, mínimamente cualificado para que cinco anos a base de bocadillos de mortadela e algún de xamón con queixo (aperto de novo ao cilicio) pagasen a pena. Cantas posibilidades de vivir de forma acorde coas miñas posibilidades desaprovechei! Teleoperador! Encuestador! Repartidor de publicidade de academias de inglés! Meter cartas en sobres! Tiven, ceos, o meu propio porvir nas miñas mans e o desprecei nun arrebato xustificable de orgullo, pensando que estas nobres actividades eran traballos temporais! Pido perdón (tecleo agora de xeonllos, mirando para a parede) por crer que merecía algo mellor.

Pido perdón por cubri-lo meu corpo con roupa. Perdoádeme, rógovolo, por cada euro investido en H&M. Por que non vestín ponchos? Un poncho é elegante, digno e de todo compatible coas miñas posibilidades. Colles unha saba, faslle un burato para a cabeza e xa está. Poderia tinguir dalgunha cor o dos domingos, que ata a chusma ha de permitirse de cando en vez a coquetería. Pero… camisetas? Pantalóns vaqueiros? Cazadoras? E (oh, Deus, apiádate de min) un abrigo cada dous invernos? Pero quen crin que era? Un marqués? Un futbolista? Un comentarista da crónica social? Afundo agora a coitela no meu antebrazo e contemplo o correr do sangue, porque calquera sufrimento é pouco para redimir tanta baixeza.

Pido perdón, pido perdón e pido perdón. E aceptarei calquera castigo que queiran, nestes días de xustiza implacable, propinarme os mercados. Pido perdón por ter un ordenador de gama media, por pedir aquela copa de importación na voda do meu cuñado, por invitar a cear en VIP á rapaza da que gustaba (ata o 2x1 das Noites Loucas hai que merece-lo) e por pedir un préstamo para estudar un master, por comprar aquel colchón viscoelástico e non o dos resortes de ferro, que é o que corresponde ós da miña casta; pido perdón por vivir, de cando en vez, moderadamente despreocupado, por non pensar, sen descanso, do día á noite, no porvir; por ler poesía, e non libros de economía; por amar, rir; e por padece-la terrible enfermidade da ilusión.

E é que, agora que penso niso, agora que vexo os noticiarios e leo as últimas análises da recesión e as consecuencias que os desbaldidores como eu imos, co toda xustiza, padecer, doume conta de que non vivín por encima das miñas posibilidades, senón na atmosfera, na estratosfera, no fodido salto ó hiperespazo das miñas posibilidades…

Non tiña ningunha!

viernes, 23 de mayo de 2014

Peço perdão por ter vivido por cima dos meus meios

Peço perdão por ter vivido por cima dos meus meios, alegremente, superficialmente, sem parar a pensar por um momento que o meu temerário comportamento contribuiria, anos mais tarde, à hecatombe económica e social deste país.

Peço perdão por ter estudado uma carreira, por ter-me atrevido sequer a fantasiar com que, no futuro, poderia ter um trabalho melhor que o do meu pai, menino da Pós-guerra e mecânico sem vocação na já fenecida PSA. Peço perdão por ter esbanjado centos de euros em matrículas, livros, canetas e folhas. E por ter malgastado os cinco euros que me dava a minha mãe para o sanduíche, que deveria ter sido sempre de mortadela e nunca, nunca (Deus, tenho vergonha) de presunto.

Peço perdão por ter pretendido trabalhar em algo vagamente relacionado com os meus estudos ou, ao menos, um pouco qualificado para que cinco anos a base de sanduíches de mortadela e algum de presunto com queijo (aperto de novo ao cilício) tivessem valido a pena. Quantos meios de viver de acordo com os meus meios desaproveitei! Teleoperador! Pesquisador! Repartidor de publicidade de academias de inglês! Meter cartas em envelopes! Tive, céus, o meu próprio porvir nas minhas mãos e desprezei-o num arroubo justificável de orgulho, a pensar que estas nobres atividades eram trabalhos temporários! Peço perdão (datilografo agora de joelhos, a olhar para a parede) por crer que merecia algo melhor.

Peço perdão por ter coberto o meu corpo com roupa. Perdoem-me, rogo-lhes, por cada euro investido na H&M. Por que não vesti ponchos? Um poncho é elegante, digno e totalmente compatível com os meus meios. Pegas um lençol, fazes-lhe um buraco para a cabeça e já está. Poderia ter tingido dalgum cor o dos domingos, até a ralé tem que permitir-se de vez em quando a coqueteria. Mas… camisetas? Jeans? Casacos? E (oh, Deus, apieda-te de mim) um sobretudo cada dois invernos? Mas quem achei que era? Um marquês? Um jogador de futebol? Um comentarista da imprensa rosa? Afundo agora o cúter no meu antebraço e contemplo o correr do sangue, porque qualquer sofrimento é pouco para redimir tanta baixeza.

Peço perdão, peço perdão e peço perdão. E aceitarei qualquer castigo que queiram, nestes dias de justiça implacável, propinar-me os mercados. Peço perdão por ter tido um computador de gama média, por ter pedido aquela taça de importação no casamento do meu cunhado, por ter convidado a cear em VIP à menina da que gostava (até tenho que merecer o 2x1 das Noites Loucas) e por ter pedido um empréstimo para estudar uma pós-graduação, por ter comprado aquele colchão viscoelástico e não o das molas de ferro, que é o que corresponde aos da minha casta; peço perdão por ter vivido, de vez em quando, moderadamente despreocupado, por não ter pensado, sem descanso, do dia à noite, no porvir; por ter lido poesia, e não livros de economia; por ter amado, rido; e por ter padecido a terrível enfermidade da ilusão.

E é que, agora que penso nisso, agora que vejo os noticiários e leio as últimas análises da recessão e as consequências que os esbanjadores como eu vamos, com toda justiça, padecer, dou-me conta que não vivi por cima dos meus meios, senão na atmosfera, na estratosfera, no fodido salto ao hiperespaço dos meus meios…

Não tinha nenhum!

jueves, 22 de mayo de 2014

Chiedo perdono per avere vissuto fuori dalla mia portata

Chiedo perdono per avere vissuto fuori dalla mia portata, allegramente, alla leggera, senza arrestarmi a pensare per un momento che il mio temerario comportamento contribuirebbe, anni più tardi, con l'ecatombe di questo paese.

Chiedo perdono per avere studiato una carriera, per avere osato perfino fantasticare, in futuro, a proposito che potrei avere un lavoro migliore di quello di mio padre, bambino del Dopoguerra e meccanico senza vocazione a Piaggio. Chiedo perdono per avere sprecato centinaia di euro in immatricolazioni, libri, penne e fogli. E per avere sprecato i cinque euro che mia madre mi dava per il sandwich, che dovrebbe aver stato di mortadella e mai e poi mai (Dio, vergogna) di prosciutto.

Chiedo perdono per aver preteso di lavorare in qualcosa di vagamente in relazione con i miei studi o, almeno, minimamente qualificato cosicché cinque anni in base a sandwich di mortadella e alcuni di prosciutto con formaggio (schiaccio il cilicio di nuovo) avessero valso la pena. Quanta portata da vivere  ai sensi della mia portata ho sciupata! Telefonista! Sondaggista! Fattorino di pubblicità di accademie d'inglese! Mettere lettere in buste! Ho avuto, santo cielo, il mio proprio avvenire nelle mie mani e l'ho sprecato con uno scoppio giustificabile di orgoglio, pensando che queste nobili attività erano lavori provvisori! Chiedo perdono (dattilografo ora in ginocchio, guardando la parete) per credere che meritavo qualcosa di migliore.

Chiedo perdono per aver coperto il mio corpo con vestiti. Perdonatemi, ve l'imploro, per ogni euro investito in H&M. Perché non ho indossato il poncho? Il poncho è elegante, dignitoso e del tutto compatibile con la mia portata. Prendi un lenzuolo, gli fai un buco per la testa e adesso basta. Potrei aver tinto di qualche colore quello della domenica, persino la marmaglia deve permettersi una volta ogni tanto la civetteria. Però… magliette? Jeans? Bomber? E (oh, Dio, prova pietà per me) un soprabito ogni due inverni? Ma chi ho creduto che era? Un marchese? Un calciatore? Un commentatore della cronaca rosa? Affondo ora il taglierino nel mio avambraccio e contemplo il correre del sangue, perché qualunque sofferenza è poco per redimere tanta bassezza.

Chiedo perdono, chiedo perdono e chiedo perdono. E accetterò qualunque punizione che vogliano, in questi giorni di giustizia implacabile, propinarmi i mercati. Chiedo perdono per avere avuto un computer di gamma media, per avere chiesto quella cosa da bere d'importazione al matrimonio di mio cognato, per avere invitato la ragazza che mi piaceva a cenare in VIP (devi meritare persino l'offerta 2x1 delle Notti Pazze) e per avere chiesto un prestito per studiare una laurea magistrale, per avere comprato quello materasso viscoelastico e non quello delle molle di ferro, che è quello che appartiene a quelli della mia casta; chiedo perdono per aver vissuto, una volta ogni tanto, moderatamente non preoccupato, per non aver pensato, senza riposo, dal giorno alla notte, all'avvenire; per avere letto della poesia, e non dei libri di economia; per avere amato, riso; e per avere patito la terribile malattia dell'illusione.

Ed è che, ora che lo penso, ora che guardo i notiziari e leggo gli ultimi analisi della recessione e le conseguenze che gli spendaccioni come me, con tutta la giustizia, patiremo, mi accorgo che non ho vissuto fuori dalla mia portata, ma all'atmosfera, alla stratosfera, al fottuto balzo all'iperspazio della mia portata…

Non ne avevo nessuna!

miércoles, 21 de mayo de 2014

Je demande pardon pour avoir vécu au-dessus de mes possibilités

Je demande pardon pour avoir vécu au-dessus de mes possibilités, gaiement, à la légère, sans m'arrêter à penser un instant que mon téméraire comportement contribuerait à l'hécatombe économique et social de ce pays des ans plus tard.

Je demande pardon pour avoir étudié, pour avoir osé au moins rêver que, dans l'avenir, je pourrais avoir un travail meilleur que celui de mon père, un enfant de l'Après-guerre et mécanicien sans vocation à l'ancien Renault. Je demande pardon pour avoir gaspillé cents d'euros en des inscriptions, des livres, des stylos et des feuilles. Et pour avoir gaspillé les cinq euros que ma mère me donnait pour le sandwich, qui devrait avoir toujours été de fromage et jamais, jamais (mon Dieu, quelle honte) de jambon.

Je demande pardon pour avoir prétendu travailler à quelque chose de vaguement en relation avec mes études ou, au moins, au minimum qualifié pour que cinq années à base de sandwichs de fromage et de jambon (je serre le cilice à nouveau) avaient valu la peine. Que de possibilités de vivre de façon en accord avec mes possibilités j'ai gaspillé! Télé-operateur! Enquêteur! Distributeur de publicité d'académies d'anglais! Mettre des lettres dans des enveloppes! J'ai eu, ciel, mon propre avenir dans mes mains et je l'ai méprisé en une extase justifiable de fierté, en pensant que ces nobles activités étaient des travaux temporaires! Je demande pardon (je tape maintenant à genoux, en regardant le mur) pour croire que je méritais quelque chose de meilleur.

Je demande pardon pour avoir couvert mon corps avec des vêtements. Pardonnez-moi, je vous en prie, pour chaque euro inversé en H&M. Pourquoi est-ce que je n'ai pas porté des ponchos? Un poncho, c'est élégant, digne et tout compatible avec mes possibilités. On prend un drap, on lui fait un trou pour la tête et c'est tout. Je pourrais avoir teint d'une couleur celui du dimanche, même la racaille doit se permettre la coquetterie de temps en temps. Mais… des tee-shirts? Des jeans? Des blousons? Et (oh, Dieu, apitoie-toi sur moi) un manteau tous les deux hivers? Mais qui est-ce que j'ai cru que j'étais? Un marquis? Un footballeur? Un commentateur d'un magazine d'information? J'enfonce maintenant le cotre dans mon avant-bras et je contemple le couler du sang, parce que n'importe quelle souffrance, c'est peu pour racheter telle bassesse.

Je demande pardon, je demande pardon et je demande pardon. Et j'accepterai n'importe quel châtiment que les marchés veuillent m'administrer dans ces jours de justice implacable. Je demande pardon pour avoir eu un ordinateur de gamme moyenne, pour avoir demandé ce verre d'importation au mariage de mon beau-frère, pour avoir invité à dîner en VIP la fille que j'aimais bien (il faut mériter même le 2x1 des Nuits Folles) et pour avoir demandé un prêt pour étudier un mastère, pour avoir acheté ce matelas viscoélastique et pas celui de ressorts de fer, qui est celui qui est à ceux de ma race; je demande pardon pour avoir vécu, de temps en temps, modérément insouciant, pour ne pas avoir pensé, sans repos, du jour à la nuit, à l'avenir; pour avoir lu de la poésie, et pas des livres d'économie; pour avoir aimé, ri; et pour avoir enduré la terrible maladie de l'illusion.

Et c'est que, maintenant que je le pense, maintenant que je regarde les informations et je lis les derniers analyses de la récession et les conséquences que les gaspilleurs comme moi, avec toute justice, allons endurer, je me rends compte que je n'ai pas vécu au-dessus de mes possibilités, mais à l'atmosphère, à la stratosphère, au chiant saut à l'hyperespace de mes possibilités…

Je n'en avais pas aucune!

Demano perdó per haver viscut per sobre de les meves possibilitats

Demano perdó per haver viscut per sobre de les meves possibilitats, alegrement, a la lleugera, sense detenir-me a pensar per un moment que el meu temerari comportament contribuiria, anys més tard, a l'hecatombe econòmica i social d'aquest país.

Demano perdó per haver estudiat una carrera, per haver-me atrevit si més no a fantasiar que, en el futur, podria tenir un treball millor que el del meu pare, nen de la Postguerra i mecànic sense vocació a la ja finada Pegaso. Demano perdó per haver malbaratat cents d'euros en matrícules, llibres, bolígrafs i folis. I per haver malgastat els cinc euros que em donava la mare per a l'entrepà, que hauria d'haver estat sempre de mortadel·la i mai, mai (Déu, quina vergonya) no de pernil.

Demano perdó per haver pretès treballar en alguna cosa vagament relacionada amb els meus estudis o, almenys, mínimament qualificada per que cinc anys a base d'entrepans de mortadel·la i algun de pernil amb formatge (serro de nou el cilici) haguessin pagat la pena. Quantes possibilitats de viure d'acord amb les meves possibilitats vaig desaprofitar! Teleoperador! Enquestador! Repartidor de publicitat d'acadèmies d'anglès! Ficar cartes en sobres! Vaig tenir, Déu meu, el meu propi avenir a les meves mans i el vaig menysprear en una arrabassada justificable d'orgull, pensant que aquestes nobles activitats eren feines temporals! Demano perdó (teclejo ara de genolls, mirant a la paret) per creure que mereixia alguna cosa millor.

Demano perdó per haver cobert el meu cos amb roba, perdoneu-me, us ho prego, per cada euro invertit en H&M. Per què no vaig vestir ponxos? Un ponxo és elegant, digne i del tot compatible amb les meves possibilitats. Agafes un llençol, li fas un forat per al cap i ja està. Podria haver tenyit d'algun color el dels diumenges, que fins i tot la xusma ha de permetre's de tant en tant la coqueteria. Però… samarretes? Pantalons texans? Caçadores? I (oh, Déu, apiada't de mi) un abric embuatat cada dos hiverns? Però qui vaig creure que era? Un marquès? Un futbolista? Un comentarista de la crònica social? Enfonso ara el cúter en el meu avantbraç i contemplo el córrer de la sang, perquè qualsevol sofriment és poc per redimir tanta baixesa.

Demano perdó, demano perdó i demano perdó. I acceptaré qualsevol càstig que vulguin, en aquests dies de justícia implacable, propinar-me els mercats. Demano perdó per haver tingut un ordenador de gamma mitjana, per haver demanat aquella copa d'importació a la boda del meu cunyat, per haver convidat a sopar en VIP la noia que m'agradava (fins i tot el 2x1 de les Nits Boges cal merèixe'l) i per haver demanat un préstec per estudiar un màster, per haver comprat aquell matalàs viscoescolàstic i no el de molles de ferro, que és el que correspon als de la meva casta; demano perdó per haver viscut, de tant en tant, moderadament despreocupat, per no haver pensat, sense descans, del dia a la nit, en l'avenir; per haver llegit poesia, i no llibres d'economia; per haver amat, rigut; i per haver patit la terrible malaltia de la il·lusió.

I és que, ara que ho penso, ara que veig els noticiaris i llegeixo els últims anàlisis de la recessió i les conseqüències que els malbaratadors com jo, amb tota justícia, patirem, m'adono que no he viscut per sobre de les meves possibilitats, sinó a l'atmosfera, a l'estratosfera, al fotut salt a l'hiperespai de les meves possibilitats…

No en tenia cap!

I apologize for having lived beyond my means

I apologize for having lived beyond my means, gaily, freely, without stopping to think for a moment that my reckless behavior would contribute, years later, to the economic and social hecatomb of this country.

I apologize for having studied a major, for even having dared to fantasize, in the future, I could have a better job than my father's, Post-War period child and mechanics with no vocation at the already ceased AMC. I apologize for having used up hundreds of dollars in enrollments, books, pens, and sheets. And for having wasted the five dollars my mother gave me for a sandwich, which should always have been a peanut butter sandwich and never ever (God, shame on me) a cheese sandwich.

I apologize for having meant to work in something vaguely related to my studies or, at least, minimally qualified so that five years based on peanut butter sandwiches and some cheese sandwich (I squeeze my spiked belt again) had been worth it. How many means of living in accordance with my means I wasted! Telemarketing phone operator! Pollster! Spanish academy's advertising deliveryman! Putting letters into envelopes! I had, my goodness, my own future in my hands and I discounted it in a justifiable fit of pride, thinking that these fine activities were casual jobs! I apologize (I'm typing on my knees now, looking at the wall) for believing I deserved something better.

I apologize for having covered my body with clothes. Forgive me, I beg you, for every dollar invested on H&M. Why didn't I wear ponchos? A poncho is elegant, decent, and entirely compatible with my means. You take a sheet, make a hole for your head and that's it. I could have dyed the Sunday one with some color, even the riffraff has to afford coquetry once in a while. But… T-shirts? Blue jeans? Jackets? And (oh, God, take pity on me) an overcoat every two winters? But who did I think I was? A marquis? A football player? A human interest anchor? I'm now sinking the cutter in my forearm and staring at the blood running, because any suffering isn't enough to repay that many nasty things.

I apologize, I apologize, and I apologize. And I will accept any punishment the markets want to give me in these ruthless justice days. I apologize for having had an average range computer, for having asked for that import drink at my brother-in-law's wedding, for having invited to a VIP dinner to the girl I liked (you've got to deserve even the Crazy Nights 2x1 offer) and for having asked for a loan to study a master's degree, for having bought that viscoelastic mattress and not that one of iron springs, which is the one which belong to the ones from my caste; I apologize for having lived, once in a while, moderately unworried, for not having thought, restlessly, from day to night, about the future; for having read poetry, and not economics books; for having loved, laughed; and for having endured the terrible disease of wishful thinking.

And it's just that, now that I think about it, now that I watch the news broadcast and I read the last analysis of the recession and the consequences that spendthrifts like me are going to endure with all justice, I realize that I haven't lived beyond my means, but in the atmosphere, in the stratosphere, in the fucking leap to hyperspace of my means…

I didn't have any!

Pido perdón por haber vivido por encima de mis posibilidades

Pido perdón por haber vivido por encima de mis posibilidades, alegremente, a la ligera, sin detenerme a pensar por un momento que mi temerario comportamiento contribuiría, años más tarde, a la hecatombe económica y social de este país.

Pido perdón por haber estudiado una carrera, por haberme atrevido siquiera a fantasear con que, en el futuro, podría tener un trabajo mejor que el de mi padre, niño de la Posguerra y mecánico sin vocación en la ya fenecida Pegaso. Pido perdón por haber derrochado cientos de euros en matrículas, libros, bolígrafos y folios. Y por haber malgastado los cinco euros que me daba mi madre para el bocadillo, que debería haber sido siempre de mortadela y nunca, nunca (Dios, qué vergüenza) de jamón.

Pido perdón por haber pretendido trabajar en algo vagamente relacionado con mis estudios o, al menos, mínimamente cualificado para que cinco años a base de bocadillos de mortadela y alguno de jamón con queso (aprieto de nuevo al cilicio) hubieran merecido la pena. ¡Cuántas posibilidades de vivir de forma acorde con mis posibilidades desaproveché! ¡Teleoperador! ¡Encuestador! ¡Repartidor de publicidad de academias de inglés! ¡Meter cartas en sobres! ¡Tuve, Cielo Santo, mi propio porvenir en mis manos y lo desprecié en un arrebato justificable de orgullo, pensando que estas nobles actividades eran trabajos temporales! Pido perdón (tecleo ahora de rodillas, mirando a la pared) por creer que merecía algo mejor.

Pido perdón por haber cubierto mi cuerpo con ropa. Perdonadme, os lo ruego, por cada euro invertido en H&M. ¿Por qué no vestí ponchos? Un poncho es elegante, digno y del todo compatible con mis posibilidades. Coges una sábana, le haces un agujero para la cabeza y ya está. Podría haber teñido de algún color el de los domingos, que hasta la chusma ha de permitirse de vez en cuando la coquetería. Pero… ¿camisetas? ¿Pantalones vaqueros? ¿Cazadoras? ¿Y (oh, Dios, apiádate de mí) un abrigo guateado cada dos inviernos? ¿Pero quién creí que era? ¿Un marqués? ¿Un futbolista? ¿Un comentarista de la crónica social? Hundo ahora el cúter en mi antebrazo y contemplo el correr de la sangre, porque cualquier sufrimiento es poco para redimir tanta bajeza.

Pido perdón, pido perdón y pido perdón. Y aceptaré cualquier castigo que quieran, en estos días de justicia implacable, propinarme los mercados. Pido perdón por haber tenido un ordenador de gama media, por haber pedido aquella copa de importación en la boda de mi cuñado, por haber invitado a cenar en vip a la chica que me gustaba (hasta el 2x1 de las Noches Locas hay que merecerlo) y por haber pedido un préstamo para estudiar un máster, por haber comprado aquel colchón viscoelástico y no el de muelles de hierro, que es el que corresponde a los de mi casta; pido perdón por haber vivido, de vez en cuando, moderadamente despreocupado, por no haber pensado, sin descanso, del día a la noche, en el porvenir; por haber leído poesía, y no libros de economía; por haber amado, reído; y por haber padecido la terrible enfermedad de la ilusión.

Y es que, ahora que lo pienso, ahora que veo los noticiarios y leo los últimos análisis de la recesión y las consecuencias que los derrochadores como yo vamos, con toda justicia, a padecer, me doy cuenta de que no he vivido por encima de mis posibilidades, sino en la atmósfera, en la estratosfera, en el jodido salto al hiperespacio de mis posibilidades…

¡No tenía ninguna!